ای چهرهٔ زیبای تو رشک بتان آذری

هر چند وصفت می کنم در حسن از آن زیباتری

هرگز نیاید در نظر نقشی ز رویت خوبتر

حوری ندانم ای پسر فرزند آدم یا پری؟

آفاق را گردیده ام مهر بتان ورزیده ام

بسیار خوبان دیده ام اما تو چیز دیگری

ای راحت و آرام جان با روی چون سرو روان

زینسان مرو دامنکشان کارام جانم می بری

عزم تماشا کرده ای آهنگ صحرا کرده ای

جان ودل ما برده ای اینست رسم دلبری

عالم همه یغمای تو خلقی همه شیدای تو

آن نرگس رعنای تو آورده کیش کافری

خسرو غریبست و گدا افتاده در شهر شما

باشد که از بهر خدا سوی غریبان بنگری